Εν όψει ανοίγματος των σχολείων…

Μετά το κλείσιμο των σχολείων και το στήσιμο χωρίς καμία προετοιμασία και οργάνωση μιας εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, τώρα έχουμε περάσει στη φάση της επιστροφής σε μια “νέα κανονικότητα”, όπως αποκαλείται παγκοσμίως, για να μπορέσουμε να “ξανανοίξουμε ως κοινωνία και οικονομία” με όλες τις προφυλάξεις απέναντι στην πανδημία η οποία ακόμα μαίνεται.

Από το “Μένουμε σπίτι” λοιπόν προχωράμε τώρα στο “Μένουμε ασφαλείς”. Το ερώτημα όμως είναι για μια ακόμη φορά, αν έχουμε προετοιμαστεί και οργανωθεί αναλόγως έτσι ώστε να μείνουμε ασφαλείς.

Όπως με την αρχή της πανδημίας έγινε σαφές σε όλους μας πόσο σημαντικό είναι το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και ταυτόχρονα φάνηκαν τα σημάδια της εγκατάλειψης και αποψίλωσης που έχει υποστεί από μια σειρά νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ήθελαν λιγότερο προσωπικό, υποχρηματοδότηση και εμπλοκή ιδιωτών στην παροχή υπηρεσιών υγείας, έτσι και τώρα με την επάνοδο στην “κανονικότητα” φαίνονται τα “κοκαλάκια” ενός στερημένου δημόσιου σχολείου, με κτιριακά προβλήματα ετών, με απαρχαιωμένο εξοπλισμό, με στοιβαγμένο μαθητικό πληθυσμό και με έλλειψη χώρων και προσωπικού. Χωρίς κανέναν σχεδιασμό για την ουσιαστική αλλαγή αυτής της ζοφερής “κανονικότητας”, η κυβέρνηση προσπαθεί με χίλια ζόρια να τη χωρέσει στη νέα εκδοχή του “Μένουμε ασφαλείς”. Και προφανώς δεν της βγαίνει...τα μαθηματικά δεν δουλεύουν στην περίπτωση του ανοίγματος των σχολείων με ασφάλεια.

Παρά την αμετάκλητη θέση που έχουν εκφράσει οι επιστήμονες της επιτροπής του ΕΟΔΥ που θέλει τη διατήρηση 2 μέτρων απόστασης μεταξύ μας, στα σχολεία έγινε έκπτωση στο 1.5 μέτρο. Παρά τις συστάσεις για το ύπαρξη πολύ 10 άτομων στον ίδιο χώρο, στη σχολική τάξη επιτρέπονται 15. Παρά τη σύσταση για μάσκα παντού στους κλειστούς χώρους, στο σχολείο είναι μόνο προαιρετική.

Επίσης αινιγματική είναι η θέση επιστημόνων και υπουργείου για το τι σημαίνει “ευπαθείς ομάδες” και το κατά πόσο τελικά τα παιδιά μπορούν ή όχι να αγκαλιάζουν τους παππούδες ή όχι. Το σχολείο προβάλλεται ως “ασφαλές περιβάλλον”, αφού με την καινούργια θέση των επιστημόνων τα παιδιά ούτε νοσούν εύκολα, αλλά ούτε μεταφέρουν τον ιό, όπως πίστευαν στην αρχή. Άρα ακόμα δεν είναι σαφές ποιοι μαθητές θα εξαιρεθούν από την επιστροφή στο σχολείο και γιατί, αφού όπως προσπαθούν να μας πείσουν “δεν κινδυνεύουν”. Επίσης ενώ πολύς λόγος γίνεται για τους μαθητές και ορθώς, σχεδόν κανένας δεν υπολογίζει το εκπαιδευτικό προσωπικό, το οποίο σε μεγάλο βαθμό είναι γηρασμένο μετά από την ανυπαρξία μόνιμων διορισμών και τη συνεχή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Τι γίνεται με αυτό το προσωπικό που εξ’ ορισμού ανήκει στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Θα θεωρηθεί ατομική ευθύνη η προστασία του σε ένα επισφαλές εργασιακό περιβάλλον;

Και επανερχόμαστε στα δύσκολα μαθηματικά που έχει να λύσει το υπουργείο και το κόψε ράψε ενός στενού κοστουμιού που με την παραμικρή κίνηση μπορεί να σκιστεί και να αποκαλύψει με τραγικό τρόπο ότι “ο βασιλιάς είναι γυμνός”.

Όσο πρόχειρα και με απρόβλεπτα αποτελέσματα εισήχθη η εξ αποστάσεως εκπαίδευση στην καθημερινότητά μας, άλλο τόσο τώρα εφευρίσκονται άλλοι ευφάνταστοι τρόποι διδασκαλίας για τους μαθητές που θα εξαιρούνται της διδακτικής διαδικασίας επειδή ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες. Η λύση που παρέχεται είναι η ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος, όπως αυτό πραγματοποιείται στην τάξη. Τα δεδομένα ανατρέπονται εντελώς και από κει που η όποια φωτογράφιση ή μαγνητοφώνηση στον χώρο του σχολείου χρειαζόταν τη συναίνεση των γονιών, τώρα προτείνεται ως κάτι φυσικό, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς κουβέντα για προσωπικά δεδομένα, χωρίς τίποτα. Για να μη μιλήσουμε για τη πλήρη αδιαφορία για τη συναίνεση του ίδιου του εκπαιδευτικού που μπαίνει στη διαδικασία εγγραφής και αναπαραγωγής του παιδαγωγικού και διδακτικού του έργου χωρίς να του ζητηθεί καν μία τύποις συναίνεση. Καμία σκέψη επίσης για το πως η αυτή η ίδια η διαδικασία της εγγραφής θα επέμβει και θα επηρεάσει τη διδακτική διαδικασία, την ελευθερία της, την έκφρασή της και τις δυναμικές της. Για άλλη μια φορά οι εκπαιδευτικοί καλούνται να εφαρμόσουν μεθόδους άγνωστες και ατεκμηρίωτες, με άγνωστα και επικίνδυνα ίσως αποτελέσματα για όσους εμπλέκονται στη διδακτική διαδικασία. Να υποθέσουμε ότι για ο,τιδήποτε πάει στραβά θα είναι πάλι ζήτημα ατομικής ευθύνης…

Η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει στην “νέα κανονικότητα” για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Βιάζεται να ανοίξει τα σχολεία έστω και για 15 μέρες αδιαφορώντας για τον κίνδυνο που θέτει κάτι τέτοιο στη δημόσια υγεία και ψυχολογία όσων μετέχουν στην εκπαίδευση αλλά και του στενού τους περιβάλλοντος. Υπουργείο και επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας, αφού πέφτουν συνεχώς σε αντιφάσεις που αποδεικνύουν ότι και αυτοί δεν είναι σίγουροι για το τι ισχύει, αλλά πειραματίζονται πάνω στον πληθυσμό με τη μέθοδο της δοκιμής και πλάνης.

Ταυτόχρονα, καμία γνώση δεν φαίνεται να απεκόμισαν οι κυβερνώντες σχετικά με τη σπουδαιότητα των δημόσιων δομών είτε αυτές αφορούν την υγεία, είτε την εκπαίδευση. Με την μεγάλη πιθανότητα νέου κρούσματος του ιού από Σεπτέμβρη όπως μας λένε οι ειδικοί, αντί να εκπονούνται αυτή τη στιγμή σχέδια επανόδου στα σχολεία από Σεπτέμβριο, τα οποία να προβλέπουν διπλάσιες προσλήψεις εκπαιδευτικών και βοηθητικού προσωπικού στα σχολεία, μειωμένο αριθμό μαθητών στις τάξεις, δημόσιες επενδύσεις για δωρεάν υγειονομικό και τεχνολογικό εξοπλισμό, αναλώνονται στα πρόχειρα μαθηματικά crash test πάνω στην ήδη λαβωμένη από τον νεοφιλελευθερισμό παιδεία μας, και καταθέτουν μάλιστα και “μεγαλεπίβολα” νομοσχέδια για την αυτοχρηματοδότηση με την εύρεση πόρων από το σχολείο και τη δημιουργία μόνιμου συνωστισμού στα σχολεία μας με την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα.

Δυστυχώς κανέναν δεν καταφέρνουν να πείσουν για τη “νέα κανονικότητα” που πατάει ακόμα στην παλιά, δοκιμασμένη και αποτυχημένη τους κανονικότητα που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση της διάλυσης των δημοσίων δομών, του πιο σημαντικού, όπως αποδείχτηκε, πυλώνα της κοινωνίας.

Η κοινωνία μας δεν επιδέχεται δοκιμές και πειραματισμούς. Υπάρχουν σοβαρές και ασφαλείς μέθοδοι για να τα καταφέρουμε ως οργανωμένη κοινωνία, αρκεί το κοινωνικό κόστος να αρχίσει να μετράει περισσότερο από το οικονομικό και πολιτικό, και η ατομική ευθύνη, την οποία ευαγγελίζονται οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς και της απορρύθμισης, να δώσει τη θέση της στην κοινωνική ευθύνη.

Όσο οι κυβερνώντες υποβαθμίζουν και εξαφανίζουν τη λέξη “κοινωνικό” ακόμα και από το αναλυτικό πρόγραμμα του σχολείου, η κοινωνία θα βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο... κι όχι μόνο από τον ιό.