Περί αξιολόγησης, μερικές (σκόρπιες) σκέψεις

του Περικλή Παυλίδη
Επίκουρος καθηγητής. Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Υπάρχουν κάποιοι εκπαιδευτικοί (υπάρχουν και τέτοιοι) που γοητεύονται από την ιδέα της αξιολόγησης! Της αξιολόγησης για να ξεχωρίσουν οι άξιοι και άριστοι! Προφανώς είναι σίγουροι για τον εαυτό τους ότι ανήκουν στους άριστους! (Αν έχεις κάνει και κάνα δυο μεταπτυχιακά αυτή η σιγουριά μπορεί και να περισσεύει!)

Η ιδέα της υπεροχής των αρίστων, της αναγκαιότητας διάκρισής τους από το πλήθος δεν είναι καινούρια. Είναι βαθιά ριζωμένη στον κόσμο της κοινωνικής ανισότητας και ταξικής εκμετάλλευσης και απαντάται ήδη στη δουλοκτητική κοινωνία της αρχαιότητας.

Είναι μια ιδέα των κυρίαρχων τάξεων, των αφεντικών!

Μια ιδέα που εκφράζει την αλαζονική, ακραία ναρκισσιστική αντίληψη των αφεντικών για τον εαυτό τους, που μετουσιώνει ιδεολογικά την κοινωνική-ταξική τους υπεροχή στην ψευδαίσθηση μιας τρόπον τινά προκαθορισμένης-φυσικής ανωτερότητας.

Τι σημαίνει όμως να είσαι «άξιος», «άριστος» στην νεοφιλελεύθερη εκπαίδευση και πώς μετριέται η αξιοσύνη σου;
Με λίγα λόγια σημαίνει να μην έχεις μόνιμη εργασία, να προσλαμβάνεσαι με συμβάσεις ενός, δύο, πέντε ετών, να συμμετέχεις διαρκώς σε διαγωνισμούς πρόσληψης (τρέχοντας συχνά από το ένα σχολείο στο άλλο, από τη μια περιοχή στην άλλη), να βρίσκεσαι διαρκώς υπό καθεστώς μέτρησης των επιδόσ